Moja włosowa historia - Klaudia

Pierwsza włosowa historia w nowym roku :) Mam nadzieję, że Was zainspiruje!

Na wstępię zaznaczę, że moje włosomaniactwo trwa dosyć krótko. Urodziłam się z czarnymi, dość długimi włosami. Z biegiem dni przemieniły się one w w jaśniutki blond. Niestety nie było mi dane cieszyć się 'blondynizmem', wraz z wiekiem moje włosy stawały się coraz ciemniejsze. 

Od najmłodszych lat unikałam fryzjera jak ognia, pozwalałam jedynie cioci fryzjerce na drobne modyfikacje fryzur. 

Do 1 komunii świętej udało mi się zapuścić długie, cienkie włosy. 

Nikogo tu nie zaskoczę jeżeli powiem, że już na drugi dzień włosy, mimo przestrogi mamy,  zostały drastycznie obcięte. Moja pielęgnacja w tamtych czasach opierała się głównie na szamponie z pokrzywy i czasami pierwszej lepszej drogeryjnej odżywki. Przez kolejne 4 lata włosy nie przechodziły wielkich metamorfoz. Były jedynie od czasu do czasu podcinane. 

Nastały czasy gimnazjum. To właśnie przed pójściem do tej szkoły ostatni raz obcięłam włosy. 

 

Włosy rosły, rosły i rosły były dokarmiane nadal tym samym szamponem i regularnie drogeryjną odżywką. Przestałam zwracać uwagę na ich długość, pozwoliłam im żyć swoim życiem. Prostownicę i suszarkę traktowałam jak największego wroga, nie sięgałam po nie. Włosy były jednak niezmiernie zniszczone na końcówkach.

 

Włosy rosły jak szalone. 

 

Gdy ich długość przekroczyła linię zakończenia żeber zaczęła przeszkadzać mi ich szorstkość. Postanowiłam to zmienić. I wtedy trafiłam na bloga ANWEN. Spędzałam całe godziny pochłaniając cenną wiedzę. Na pierwszy ogień poszło żółtko jaja. Później zmieniłam szampon na bezsilikonowy, rozpoczęłam miesięczną kurację z CP, z ogromną niechęcią sięgałam po siemię lnianę, zaczęłam olejować włosy. I tu nastąpiło BUM- wielki przełom. Włosy stały się jedwabiście miękkie i lśniące. Wszystkie moje koleżanki zlatywały się by "pomacać" moje włosy. Niedługo później dowiedziałam się o akcji "Daj włos", jednakże brakowało mi odwagi. Nadszedł bal trzecioklasistów. Śmiało i nieskromnie mogę powiedzieć, że miałam najdłuższe włosy, bo aż do miednicy. 

 

Włosy nadal rosły. Stosowałam jedynie wyżej wymienione zabiegi. 

 

W 2013r. poszłam do szkoły średniej. Wszyscy zachwycali się moimi włosami, lubili się nimi bawić. 

 

 Raz na rok wyprostowane włosy. 

Do czerwca 2014 roku zdązyły urosnąć do połowy pupy. 

 

Dokładnie 13 czerwca 2014 w ramach wyczynu na moją próbę wędrowniczą obcięłam włosy na wyżej wspomnianą akcję "Daj włos". Pod nożyczki poszło ok. 35 cm. włosów+ jakieś 3-4 cm. by je wyrównać. 

 

Jeszcze w wakacje nałożyłam 3 razy korzeń rzewienia w celu rozjaśnienia włosów, niestety bez rezultatów. Rozpoczął się rok szkolny. Zaczęłam regularnie co 2 dni nakładać maskę na włosy. Wywijające się końcówki doprowadzały mnie do szału. No i stało się, wpadłam w prostownicowy szał. Używałam żeli temoochronnych jednakże to niewiele zdziałało. Końcówki zaczęły się rozdwajać. Walczyłam sama ze sobą, aż pewnego dnia powiedziałam sobie STOP. Dziś obchodzę 11 dzień bez prostownicy. :)

 

Moja obecna pielęgnacja:

Przed myciem: maska kallos latte, rzadko siemię lniane
Mycie: Szampon Baby Dream, od sierpnia zawsze głową w dół, na końcu płuczę chłodną wodą
Po myciu: jedwab na końcówki, odżywka bez spłukiwania Issana hair- różne rodzaje
Wewnętrzna pielęgnacja: od 5 dni piję drożdże

Cel: Do studniówki mieć włosy za pupę... mam jeszcze 2 lata i ok. 3 miesiące.

Na zakończenie zachęcę wszystkich do akcji fundacji Rak and roll "Daj włos". To wspaniałe uczucie żyć ze świadomością, że część mnie sprawia radość i dodaje pewności siebie innej kobiecie.

Udostępnij Udostępnij Udostępnij